26. "He really loves me"

Rozdział dedykowany - @Insatiableex

poniedziałek

- Ros? Rosalie? - Poczułam szturchnięcie. Otworzyłam swoje zaspane oczy. Moje powieki były okropne ciężkie. Nawet nie mam ochoty myśleć jak teraz wyglądam. Chciałam się podnieść, ale uniemożliwił mi to silny ból w dole kręgosłupa. Syknęłam. - Wszystko w porządku? - Skinęłam głową. - Dlaczego spałaś na ziemi? - O matko.. musiałam tu wczoraj zasnąć i to by wyjaśniało ten ból.
- Zasnęłam tak po prostu. - Odpowiedziałam zachrypniętym głosem.
- Odsuń się Sue. Pomogę jej wstać. - Sue zmierzyła Justina wzrokiem i przesunęła się w bok. Przyjaciel schylił się nade mną i delikatnie podniósł z ziemi. Oplotłam rękami jego kark i westchnęłam, gdy położył mnie na łóżku.
-Dziękuję - Mruknęłam cicho.
- Na pewno wszystko okej? Masz podkrążone oczy i jesteś strasznie blada. - Justin zmarszczył brwi i wpatrywał się we mnie badawczo.
- Nic mi nie jest. - Odparłam.
- Czemu tu jest taki syf? Co to są za kartki? - Sue zaczęła podnosić listy. Spojrzałam na nią przerażona.
-To listy
- Listy? Jakie listy? Do ciebie? Skąd je masz? - Dziewczyna zadawała pytania jedno po drugim. Nie lubię jak ktoś mnie wypytuje w ten sposób i ona powinna już to chyba wiedzieć.
- Sue, daj jej spokój. Jest zmęczona, nie widzisz? - Justin posłał Sue groźne spojrzenie, co spowodowało, że zaraz spuściła głowę i zaczęła bawić się swoimi palcami. Obserwowałam tę dwójkę. Coś tu nie gra..
- Byłam wczoraj wieczorem na cmentarzu. - Powiedziałam niepewnie. Przyjaciółka uniosła głowę i spiorunowała mnie wzrokiem.
- Jak mogłaś zachować się tak bezmyślnie?! Co gdyby ktoś cię rozpoznał?! A co gdyby coś ci się stało?! Czy ty masz cokolwiek w tej swojej głupiej główce? - Sue głośno krzyczała. Skuliłam się na łóżku i zrobiłam naburmuszoną minę. Boże, o co jej chodzi? Co ja jej takiego zrobiłam?
- Dosyć! - Warknął Justin. Usiadłam po turecku, a mój wzrok powędrował do listu w dłoni Sue. Zamrugałam kilkakrotnie.
- Jedźmy na cmentarz. - Zwróciłam się do chłopaka, który głaskał teraz moją dłoń.
- Najpierw moja droga to weź prysznic i się przebierz, bo w tych czarnych ciuchach wyglądasz jak jakiś kryminalista. - Justin zaśmiał się cicho, próbując rozluźnić atmosferę, a ja uśmiechnęłam się szeroko i podeszłam do walizki.

*perspektywa Harry'ego

Miałem już wszystko prawie pozałatwiane. Jedyną rzeczą, jaką musiałem jeszcze zrobić było napisanie siódmego listu, ostatniego listu.. Louis miał rację. Rosalie nie wróciła i już nie wróci, a ja jestem totalnym idiotą i nie chciałem mu uwierzyć. On chciał dobrze i teraz go rozumiem. W tym wypadku powiedzenie "Nadzieja jest matką głupich" to strzał w dziesiątkę. Napisanie tego listu będzie już tylko zwykłą formalnością. Chcę dotrzymać obietnicy, którą złożyłem. Zdecydowanie ten dzień jest jednym z najgorszych w moim życiu i nie mam zamiaru udawać, że wszystko jest w porządku, bo nie jest. Spróbuję przeczekać ten ból w sercu, albo przejdzie, albo nie.. To będzie chyba najlepsze rozwiązanie.

List VII

 Londyn 1.07.2013r.

Żegnaj Rosalie 

Tak, dzisiaj zamiast powitania jest pożegnanie. To właśnie dzisiaj kończy się moja przygoda z Tobą. O 13 mam wylot.. Nie wróciłaś do mnie, więc nie pozostaje mi nic innego jak wyprowadzka. Cóż.. tęsknię i będę tęsknił, bo moja miłość do Ciebie się nie skończy. Masz drugą połówkę mojego serca i ona już zawsze będzie Twoja. *Będąc tu bez Ciebie czuję się tak jakbym budził się tylko dla połowy niebieskiego nieba. Jestem połową serca bez Ciebie. Połową człowieka...* To przykre, że wszystko się tak potoczyło. Żałuję.. ale nie tego, że Cię poznałem, tylko tego, że się nie ujawniłem. Gdybym to zrobił to byłbym teraz szczęśliwym człowiekiem. Mam nadzieję, że wybaczysz mi fakt, iż tego listu nie przyniosłem osobiście, ale sama rozumiesz.. nie chciałbym spóźnić się na samolot. Wiedz, że chciałbym dla Ciebie jak najlepiej.. Wierzę, że jeszcze kiedyś się spotkamy. Może już jako starsi ludzie? Kto wie? Ja będę już siwym panem chodzącym o lasce, a Ty nadal będziesz tak samo piękna jak teraz. To co chciałem Ci przekazać już chyba wiesz.. Więc żegnaj Rosalie i pamiętaj, że Cię kocham. 

Harry

Zakleiłem kopertę i ją podpisałem. Zerknąłem na zegarek. O cholera! Muszę się pospieszyć. Z tylnej kieszeni spodni wyciągnąłem komórkę i wybrałem numer z nadzieją, że ktoś odbierze. 

*perspektywa Rosalie 

Wzięłam odprężający prysznic i  ubrałam się w czarne rurki i biały top z cekinami po bokach. Wiecie, że nie lubię się stroić.. nie chcę wyglądać jak wypucowana lala z okładki jakiegoś magazynu. Chcę być sobą i tyle. Rozczesałam włosy i zostawiłam je rozpuszczone. Rzęsy pociągnęłam małą ilością maskary i byłam gotowa.

- Zarzuć na siebie jakąś bluzę. Jest chłodno. - Odezwała się Sue. Kiwnęłam głową i szybko zarzuciłam na siebie różową bluzę. Podeszłam do przyjaciółki i chwyciłam jej dłoń. 

- Coś się stało? - Zapytałam z troską. 

- Nie - Sue wydawała się być smutna i przybita, więc coś musiało być na rzeczy. Zabolało mnie to, że pomimo naszej przyjaźni ona nie chce powiedzieć mi prawdy. Dziewczyna spojrzała na Justina przestraszonym wzrokiem.

- Justin? 

- Tak blondi? - Chłopak podszedł do mnie i uśmiechnął się szeroko. 

- Mógłbyś zostawić nas same? Zaraz zejdziemy na dół. - Patrzyłam smutno na Justin'a, u którego uśmiech momentalnie zniknął z twarzy. 

- Jasne - Powiedział cicho i wyszedł. 

- Teraz możesz mówić. - Pogładziłam kciukiem jej dłoń. 

- Chodzi o Justin'a. - Miałam ochotę przewrócić oczami, ale powstrzymałam się. No głupia nie jestem. Domyśliłam się tego od razu. 

- To już wiem, a o co konkretnie? 

- Rozmawialiśmy wczoraj troszkę i on cały czas gadał o tobie. - Brunetka spuściła głowę. 

- I? 

- Zamiast o nas, to znaczy o mnie i o nim, to w kółko gadał o tobie! Jakaś ty jesteś śliczna, zabawna i kochana! Czy ty tego nie widzisz, że on cię lubi? - Syknęła. 

- To normalne, przecież się przyjaźnimy. - Wzruszyłam ramionami. Nie bardzo wiedziałam o co jej chodzi i do czego zmierza. 

- Fajnie by było gdyby on też tak uważał. - Parsknęła. 

- Nie rozumiem cię Sue. Jesteś zazdrosna, czy co? - Spojrzałam na nią dużymi oczami. 

- Czego ty tu nie rozumiesz? Tak jestem cholernie zazdrosna, bo zabierasz mi kogoś dla mnie bardzo ważnego. Myślisz, że jak poudajesz taką niewinną biedulkę to Justin na ciebie poleci? Tobie się wydaję, że możesz mieć każdego? Mylisz się! Justin będzie mój, jeszcze zobaczysz. - W moich oczach zbierały się łzy. Ona widzi we mnie konkurencję, wroga, kogoś kogo trzeba jak najszybciej zlikwidować. Parę łez spłynęło po moich policzkach. Odwróciłam się napięcie i wyszłam z pokoju, trzaskając przy okazji drzwiami. - Ros! - Przyspieszyłam kroku. - Zaczekaj, proszę! Przepraszam, Ros! 

- Daj mi spokój! - Wrzasnęłam. Weszłam do windy i zjechałam na dół. Jak ona mogła pomyśleć o mnie w taki obrzydliwy sposób? Jak? Nigdy w życiu nie miałam chłopaka, a ona zasugerowała, że zachowuję się jak typowa dziwka. W oddali zobaczyłam sylwetkę Justin'a. Podbiegłam do niego i mocno go przytuliłam. 

- Justin, czy, czy to prawda? - Wydukałam. 

- Ale co? - Chłopak głaskał mnie po włosach. 

- Bo ona powiedziała, że ty nie traktujesz mnie jak przyjaciółki i zrobiła mi awanturę, bo jest zazdrosna. - Szlochałam. Między nami zapanowała cisza. - Justin? 

- Posłuchaj. Jesteś dla mnie bardzo ważna, tak samo jak Sue, ale nie byłbym w stanie traktować którąś z was jak kogoś więcej. Zawsze będziesz moją najlepszą przyjaciółką. - Odetchnęłam z ulgą. Uśmiechnęłam się. - Chodź, blondi. Jedziemy. - Złapałam rękę Justina i poszłam z nim do samochodu. 

*perspektywa Harry'ego

- Hej Louise - Wpuściłem przyjaciółkę do domu. 

- Cześć Harry - Dziewczyna ucałowała mój policzek. - To dawaj ten list i zmykaj na lotnisko. - Powiedziała radośnie. 

- Muszę mieć pewność, że na sto procent zaraz go tam zaniesiesz. - Patrzyłem na nią. 

- Nie martw się. - Louise poklepała mnie po ramieniu.- Zaraz go zaniosę, obiecuję. - Podałem jej kopertę. 

- Dziękuję ci. - Pomachałem jej i wyszedłem z domu. Schowałem do bagażnika swoje walizki i wisadłem do auta. 

*perspektywa Rosalie

Dojechaliśmy na cmentarz. Wysiadłam z samochodu i od razu zostałam przywitana mocnym podmuchem wiatru, który potargał moje włosy. Poczekałam aż Justin wysiądzie z auta i po chwili razem przeszliśmy przez furtkę. 

- Boże, jak tu strasznie. - Chłopak rozglądał się dookoła. - Naprawdę byłaś tu w nocy? - Kiwnęłam głową. - Nie bałaś się? 

- Jasne, że się bałam, ale jak widzisz żyję. - Uśmiechnęłam się szeroko. - Chodź. - Pociągnęłam go za rękę i doszliśmy do grobu mamy. 

 - Judith - Wyszeptał. - Znalazłaś ją.

- Zgadza się. - Usłyszałam skrzypnięcie furtki i szybko odwróciłam się w tamtą stronę. Na cmentarz weszła młoda kobieta w jasnych włosach. Patrzyłam na nią zaciekawiona i spostrzegłam w jej ręce białą kopertę. - Zaczekaj tu na mnie. - Powiedziałam do Justin'a. Poszłam za dziewczyną, która szybkim krokiem zmierzała w kierunku skrzyni. - Przepraszam! - Zawołałam. Nieznajoma zatrzymała się i odwróciła w moją stronę. 

- Tak? - Nie wiedziałam co mam jej powiedzieć. Jestem głupia. Przecież list powinien przynieść chłopak, to znaczy Harry..

- Musiałam cię z kimś pomylić. - Powiedziałam cicho i zaczęłam odchodzić. 

- Poczekaj! - Dziewczyna zrobiła parę kroków w moją stronę. - Jestem Louise. 

- Rosalie, miło mi cię poznać. - Uścisnęłam jej dłoń. - Niesiesz list? - Zapytałam pokazując ręką na kopertę w jej dłoni. 

- No tak, mój przyjaciel poprosił mnie o przyniesienie go tutaj. - PRZYJACIEL?! - A ty co tu robisz? 

- Przyszłam na grób matki. - Odpowiedziałam. Oczy Louise zasmuciły się. 

- Przykro mi. - Uśmiechnęłam się lekko. 

- Już pójdę. - Zobaczyłam jak dziewczyna unosi list i czyta coś na kopercie. 

- Moment, to ty jesteś Rosalie? - Przytaknęłam. - O matko

- Coś nie tak? 

- Znasz Harry'ego? - Pokiwałam głową. 

- W tej chwili wsiadaj do samochodu i jedź na główne lotnisko. On zaraz odlatuje! - Byłam zdezorientowana. Louise złapała mnie za rękę i zaczęła biec. 

- Justin! - Zawołałam. Przyjaciel po chwili był już obok mnie. - Musimy jechać na lotnisko. - Powiedziałam zdyszana. 

- Co? Czemu? 

- Nie ma czasu na wyjaśnienia. - Wtrąciła się Louise. 

- Louise? Co ty tu robisz? 

- Mi też miło cię widzieć Justin i chciałam zapytać o to samo. 

 *perspektywa Harry'ego 

Od jakiegoś czasu mój telefon nie przestawał wibrować, ale nie miałem czasu go odbierać i tak byłem już spóźniony, a przedzieranie się przez tłum wrzeszczących, piszczących i płaczących dziewczyn nie jest łatwe. Zwłaszcza, że co chwilę muszę się zatrzymywać, żeby zrobić sobie z nimi zdjęcie, albo dać autograf.  Moje walizki zostały już dawno odebrane, jedyną rzeczą, którą trzymałem w ręce był teraz mój dziennik. Ochroniarze odganiali ode mnie masę dziewczyn, a ja oddychałem głęboko i szedłem ze zmarszczonymi brwiami. Paparazzi robili mi chyba miliony zdjęć. Dokumentowali każdy mój krok i ruch. Nagle poczułem, że mój dziennik został mi wyrwany i obejrzałem się szybko. Wodziłem wzrokiem po ludziach, szukając osoby, która ukradła moją własność. No chyba nie! Zatrzymałem się w miejscu i podszedłem do dość wysokiej szatynki, trzymającej w dłoniach coś co należało do mnie. 

*perspektywa Rosalie 

Jechaliśmy już piętnaście minut. W tym czasie zdążyłam przeczytać list i dowiedzieć się więcej o Harry'm, a dokładnie o tym co się z nim działo kiedy wyjechałam. 

- Nadal nie mogę uwierzyć, że to Styles. - Justin wpatrywał się we mnie nie dowierzając. - A może to tylko jakaś głupia zabawa? Nie pomyślałaś o tym? 

- Przepraszam, że przerywam, ale po pierwsze ja jestem tu dowodem, że to nie jest zabawa, a po drugie wysiadamy. - Louise spojrzała srogo na Justin'a. Szybko otworzyłam swoje drzwi i wbiegłam do budynku. Było tu cholernie głośno i jak niby w takich tłumach miałam znaleźć Harry'ego? Podeszłam do jednego z okienek. 

- Em, przepraszam.

- Tak? - Kobieta podniosła głowę i skierowała swój wzrok na mnie. 

- Czy samolot do Los Angeles już odleciał? 

- Nie proszę pani, ale lada chwila to zrobi. - Odpowiedziała grzecznie kobieta zsuwając na nos okulary. 

- A czy jest możliwość dostania się na pokład tego samolotu, dosłownie na minutkę? 

- Nie ma takiej opcji. Bardzo mi przykro. 

- Ale ja muszę porozmawiać z Harry'm! - Wrzasnęłam. 

- Tak jak każda inna fanka. - Zobaczyłam fałszywy uśmiech na twarzy tej pani. Pokręciłam głową i wbiegłam w piszczący tłum. 

- Przepraszam, przepraszam. - Powtarzałam co chwilę, pchając się. W końcu udało mi się zobaczyć wysokiego bruneta stojącego naprzeciwko jakiejś dziewczyny i zabierającego jej coś wyglądającego na dziennik. Zaczęłam biec w jego stronę, ale jeden z ochroniarzy złapał mnie w pasie.

- Puszczaj! Ja muszę z nim porozmawiać! Puszczaj! - Krzyczałam tak głośno, że aż zaczęło boleć mnie gardło, ale poskutkowało. Harry odwrócił się gwałtownie w moją stronę. Jego usta uformowały się w literkę "o", a oczy zaczęły błyszczeć. Po chwili na jego ustach pojawił się piękny szeroki uśmiech. On naprawdę mnie kochał. 

***

 Cześć! Dzisiaj przychodzę do Was z nowym rozdziałem! :) I jestem tak podekscytowana, że aushieyrcnaskhxiwe :D hahahaha nie nic.. XD 

Rozdział dzisiaj dedykowany mojej kooochanej Karolince ♥ 

* fragment w liście, który jest wzięty w "*" to przetłumaczone fragmenty piosenki - Half a Heart (oczywiście One Direction) 

WAŻNA INFORMACJA TO TAKA, ŻE ZMIENIŁAM USERNAME NA - @Biebsakamylifee 

PISZCIE JAK WYSZEDŁ ROZDZIAŁ! 

KOCHAM ♥

25. "A mysterious chest"

 CZYTASZ=KOMENTUJESZ

 *Ważna notka pod rozdziałem

ROZDZIAŁ DEDYKOWANY- @GivemeHazz

niedziela
Popchnąłem starą furtkę i wszedłem na cmentarz.
- Nienawidzę chodzić wieczorami po cmentarzu. - Lou złapał się mojej bluzy. Zaśmiałem się cicho.
- Aż tak bardzo się boisz?
- A ty nie? Co jeśli zaraz ktoś tu przyjdzie, albo coś?
- Daj spokój, ci ludzie nie żyją, nie mogą nic ci zrobić. - Westchnąłem. Próbowałem uspokoić Louis'a, ale sam się trochę bałem. Nie chciałbym znowu spotkać tego faceta.
- Ty widzisz gdzie idziesz? Tu jest ciemno jak w dupie. - Pokiwałem głową.
- Idź za mną i przestań się srać. Nie masz pięciu lat. - Warknąłem. Chłopak prychnął. Zatrzymałem się przed skrzynią. - Możesz mnie już puścić? Chciałbym włożyć list. - Powiedziałem cicho.
- A, jasne, pewnie - Podszedłem bliżej i wrzuciłem list. Spojrzałem na duży pomnik.
- Pomóż mi. - Wyszeptałem.
- Co ty tam gadasz? - Lou stał koło mnie. Nie widziałem jego twarzy, bo było ciemno, ale z jakiegoś powodu byłem pewien, że marszczy brwi i patrzy na mnie jak na debila.
- Nic nie mówiłem. - Skłamałem.
- Matko, ja już głosy słyszę. Chodźmy stąd, błagam. - Bawiło mnie to, że mój zawsze twardy przyjaciel się teraz boi.
- Dobra, chodź. - Poszedłem przodem. Patrzyłem na ziemie i starałem się omijać kwiaty i krzaki. - No szybciej. - Doszedłem do samochodu i do niego wsiadłem.
- Nigdy więcej - Powiedział Lou, wsiadając do auta. Spojrzałem na niego.
- Jutro przyjdę tu sam. - Odpaliłem auto i odjechałem z piskiem opon.  Spojrzałem w lusterko i zmarszczyłem brwi. Ktoś stał koło furtki? Zamrugałem kilka razy i ponownie zerknąłem w lusterko, ale nikogo tam nie było.Mógłbym przyrzec, że widziałem jakąś postać.

*perspektywa Rosalie

Szłam wąską uliczką, co chwilkę odwracając się lub rozglądając dookoła. Tak naprawdę to przecież nie powinnam się bać miasta, w którym się mieszkałam przez dość długi okres czasu, bo znałam je bardzo dobrze, ale mimo wszystko teraz czułam strach. Co jeżeli zaraz ktoś mnie rozpozna? Spuściłam głowę w dół i zarzuciłam na głowę kaptur. Byłam ubrana na czarno, więc może nikt mnie nie zauważy, zwłaszcza, że na razie jestem tutaj sama. Skręciłam w lewo i troszkę przyśpieszyłam. Usłyszałam pisk opon i zatrzymałam się w miejscu. Czarne auto odjechało spod cmentarza z dużą prędkością. Oddychałam szybko. Kto o tej porze tutaj był? Podbiegłam do furtki i weszłam na cmentarz. Z kieszeni wyjęłam małą latarkę, którą wyciągnęłam przed wyjściem z hotelu z torby Justin'a, zapaliłam ją i zaczęłam szukać odpowiedniego nagrobka. No gdzieś oni muszą tu być!
- Judith, Judith - Szeptałam. Czytałam imiona wyryte w kamieniu, szukając tego najważniejszego dla mnie.  Ominęłam duże, stare drzewo i ustałam przed małym, siwym nagrobkiem. - Jest! -Padłam na kolana. - Cześć mamo. - Powiedziałam cicho. Do oczu napłynęły mi łzy. Nigdy bym nie pomyślała, że może spotkać mnie coś takiego, że będę musiała odwiedzić swoją mamę dopiero na cmentarzu. - Przepraszam cię, mamusiu. - Pozwoliłam, żeby kilka łez spłynęło po moich policzkach. W sumie to nie wiem, dlaczego przepraszałam. Westchnęłam.  - Przepraszam cię za wszystko. - Dotknęłam dłonią zimnego nagrobka i patrzyłam się przed siebie. Poczułam dziwne ciepło, tam w środku, na sercu. Teraz muszę znaleźć Jack'a. - Nie długo wrócę mamo.- Podniosłam się z ziemi i otrzepałam spodnie. Obejrzałam się za siebie i podskoczyłam. Złapałam się ręką za klatkę piersiową. Nie byłam w stanie wydobyć z siebie nawet wrzasku, tylko cicho pisnęłam. Stała za mną starsza kobieta z siwymi włosami.
- Przestraszyłam cię dziecinko? - Jej głos się łamał jak to u starszych ludzi. Dukała.
- Troszeczkę. - Odparłam cicho. Kobieta miała na sobie czerwony płaszcz, a ręce trzymała w kieszeniach.
- Co tu robisz o tej godzinie? - Ledwo zdołałam zobaczyć jej twarz całą w zmarszczkach.
- Przyszłam odwiedzić mamę. - Starsza pani chwiejnie cofnęła się do tyłu.- A pani? Co pani tutaj robi? - Nie doczekałam się odpowiedzi. Kobieta po prostu odeszła. - Niech pani poczeka! - Cała się trzęsłam. Szłam za nią szybko. Nagle oby dwie zatrzymałyśmy się przy dużej skrzyni. - Co to jest? - Zapytałam przestraszona.
- Otwórz. - Kiwnęła głową na skrzynię. Spojrzałam na nią zdezorientowana. Podeszłam do skrzyni i próbowałam ją otworzyć.
- Nie da się. Jest zamknięta. - Wydyszałam. Kobieta podreptała do mnie i podała mi zardzewiały kluczyk. Wzięłam go od niej i otworzyłam skrzynię. Zajrzałam do środka i wyciągnęłam jedną z kopert. - To są listy. - Stwierdziłam. Odwróciłam kopertę tak, aby zobaczyć do kogo jest zaadresowana. - Rosalie - Przeczytałam na głos. Moje oczy się powiększyły. Może to do jakiejś innej Rosalie. Po co ktoś miałby pisać do mnie listy?
- Pięć - Odezwała się starsza pani. - Jest ich jeszcze pięć. Znajdź je. - Wyjmowałam każdy list po kolei. Znalazłam drugi i trzeci i czwarty i piąty. Zamknęłam skrzynię i wyjęłam kluczyk. Odwróciłam się do kobiety, aby oddać jej kluczyk, ale jej już nie było. Gdzie ona jest? - Proszę pani! - Zawołałam. - Proszę pani! - Rozejrzałam się dookoła. Powiedzieć, że byłam przestraszona to za mało, ja byłam przerażona. Gdzie ona się podziała?! Wsadziłam listy do kieszeni bluzy i zaczęłam biec w stronę wyjścia. Dobiegłam do furtki.
- Mój kluczyk - Ktoś odezwał się cicho. Starsza kobieta stała przy jednym z grobów. Zrobiłam parę niepewnych kroków w jej stronę. Podałam jej kluczyk i szybko się oddaliłam. Wyszłam ze cmentarza, nie oglądając się za siebie. Cholera... Kim ona była? Po dziesięciu minutach biegu dotarłam do hotelu. Otworzyłam swój pokój i zamknęłam go na klucz. Zmęczona usiadłam na łóżku. Z kieszeni wyciągnęłam koperty i ułożyłam je obok siebie. Wzięłam jedną do ręki i patrzyłam na nią. Otworzyć czy nie. Co jeśli to nie jest do mnie? Ciężko oddychałam. Jeżeli te listy nie są do mnie, to jutro je zwrócę. Otworzyłam kopertę i wyjęłam list. Zaczęłam czytać.

"Droga Rosalie 
To ja Josh, tak naprawdę to nie Josh, ale o tym dowiesz się zaraz. Piszę ten list, żeby móc powiedzieć Ci całą prawdę i tylko prawdę [...] " 

Trzymałam ten list w ręku i czułam się jak sparaliżowana. Czyli te listy są do mnie. Czytałam dalej. To nie jest Josh, tylko Harry? Kurwa mać.. Harry Styles?! To jest jakiś żart. Prychnęłam. Z każdym kolejnym przeczytanym słowem czułam wielkie poczucie winy. Byłam zaskoczona, wystraszona i smutna. Było mi tak cholernie przykro. Odłożyłam pierwszy list i zaraz otworzyłam drugi.

"Cześć Ros!
To znowu ja - Harry. Mówiłem, że będę pisał, no to dotrzymuję słowa i teraz jest już drugi z siedmiu listów. Posłuchaj.. tęsknię za Tobą. Jest mi trudno bez Ciebie, bez rozmów z Tobą. Piszę tylko listy, na które nie dostaję odpowiedzi. [...] 

Nie powstrzymywałam łez. Pozwoliłam im się wydostać. Te łzy nie były oznaką bezsilności, ale bólu. Czułam się tak okropnie. Zostawiłam go.. samego... Czytając słowa "Błagam wróć" łamie mi się serce. Szybko otworzyłam trzeci list.

"Hej Rosalie

Dzisiaj rano była u mnie policja. Pytali o Ciebie. Zdziwiła mnie jedna rzecz. Oni kompletnie nie wiedzieli dlaczego uciekłaś. Twoja mama zmyśliła tam jakąś historię, że często się buntowałaś i tak dalej, ale ja pomyślałem sobie, że Ty pewnie chciałabyś sprawiedliwości, dlatego też powiedziałem im całą prawdę. [...]" 

Na chwilę zamknęłam oczy. Dzięki niemu policja zna prawdę. Boże, ten człowiek zrobił dla mnie tak wiele.. Szukałam listu czwartego.

"Droga Ros 

Wyjeżdżam za trzy dni, a Ty jeszcze nie wróciłaś.. Tak sobie myślę, że może Lou ma rację. Może Ty wcale nie wrócisz? Nawet jeśli, to mnie już tu nie będzie.. Pewnie nawet nie przeczytasz tych pieprzonych listów.[..]" 

Ten list był chyba najgorszym z przeczytanych przeze mnie dotychczas listów. Oznaczał poddanie. On się poddawał.. Co chwilkę nowe łzy spływały po moich policzkach.

"Cześć Rosalie

Zostały tylko dwa dni. Chyba pomału godzę się z tym, że już Cię nigdy więcej nie zobaczę. Zjebałem i tyle. Każdego wieczoru przed snem, gdy zamknę oczy widzę Twoją twarz.[..]" 

Skończyłam czytać list piąty i zanosiłam się płaczem. Szlochałam głośno. Cholera jasna! Wstałam z łóżka i podeszłam do ściany. Uderzyłam w nią kilka razy i zjechałam po niej na ziemie. W ręku trzymałam list szósty.

"Cześć Rosalie 

Siedzę właśnie z Louis'em i tak sobie rozmawiamy. On bardzo chciał pomóc mi w napisaniu dzisiejszego listu. Powiedział mi dzisiaj dużo ważnych rzeczy dzięki, którym jestem pewien, że jest on moim najlepszym przyjacielem. Uświadomił mi jedną sprawę, że ja poczułem do ciebie coś bardzo silnego. Zakochałem się w Tobie.[...]" 

"Zakochałem się w Tobie" Przeczytałam to na głos. Przełknęłam głośno ślinę. Moje serce biło jak szalone. "Zakochałem się w Tobie" Te słowa dudniły w mojej głowie. Mam tutaj sześć listów, a miało ich być siedem. To znaczy, że został jeszcze jeden. Może nie wszystko stracone! Może jeszcze zdążę przed jego wylotem.

***
1. Żeby Was uspokoić, bo wiem, że myślałyście, że Harry i Ros spotkają się w tym rozdziale, to mogę Was zapewnić, że zrobią to w kolejnym :) ( No bo przecież Ros musiała najpierw znaleźć listy, no nie?)
2. Dostałam pod poprzednim rozdziałem pytanie, ile planuję rozdziałów do końca i chciałabym na nie tu odpowiedzieć, bo myślę, że jest ono dosyć ważne. - To opowiadanie niestety zbliża się ku końcowi, jak z resztą same widzicie. Myślę, że do jego zakończenia zostały może 3/4 rozdziały. Zależy to od tego jak długie one będą i od mojej weny.
Także tego, do następnego :) ♥

24. "Do you love her?"

CZYTASZ = KOMENTUJESZ 

ROZDZIAŁ DEDYKOWANY - @Lovju69

sobota 

- Dobra, zapytam wprost. - Zaczęła Sue. - Nie chciałabyś odwiedzić mamy? W sensie pojechać na cmentarz? Do Londynu? - Patrzyłam na nią zszokowana. Gdybym tam pojechała to po raz pierwszy w życiu miałabym okazję być na grobie Jack'a. W pomieszczeniu zapanowała cisza. 

- Mówiłem, że nie jest gotowa. - Odezwał się Justin. Wszyscy spoglądali na mnie oczekując odpowiedzi. Kiedyś w końcu musi być ten pierwszy raz. Trzeba pokonać strach i iść dalej. 

- Pojadę tam. - Stwierdziłam. 

- Naprawdę? 

- Tak, dlaczego jesteście tak zdziwieni? 

- Myśleliśmy, że się nie zgodzisz na ten wyjazd. - Powiedziała Sue. 

- No, ale jest jeden problem. Co jeśli ktoś mnie rozpozna? 

- Po to mamy ochronę. - Justin uśmiechnął się szeroko i puścił do mnie oczko. 

- To chyba wszyscy teraz powinniście zacząć się pakować, hm? - Rzekła Pattie. 

- Kiedy mamy wylot? - Zapytałam. 

- Jutro rano, dlatego mama ma rację. Idziemy się pakować. - Odpowiedział Justin. 

niedziela 

*perspektywa Harry'ego

Całą noc zastanawiałem się jak mam napisać ten siódmy list skoro jutro z samego rana wylatuję. Może zrobię tak, że dzisiaj napiszę dwa? Ale to by było nie fair.. Obiecałem pisać codziennie jeden list. Podniosłem się z łóżka i podszedłem do szafy. Przetarłem ręką zaspane oczy. Wyjąłem rzeczy i trzymając je w ręce podreptałem do łazienki. Brałem długi i relaksujący prysznic. Ciekawe co w tym momencie robi Rosalie. Zakręciłem wodę i wytarłem ciało czarnym puszystym ręcznikiem. Założyłem na siebie wcześniej wyjęte ciuchy. Wyszedłem z łazienki kierując się w stronę kuchni, ale zanim tam poszedłem zatrzymałem się przed drzwiami pokoju Louis'a, otworzyłem je i wszedłem do pomieszczenia. Było pusto, całkiem pusto. Bardzo dobrze, że dotarło do niego to co powiedziałem. On jest moim przyjacielem, ale nie pozwolę sobie na takie zachowanie w moim domu. Zbiegłem po schodach. Zrobiłem sobie śniadanie i do tego gorącą kawę. Muszę zadzwonić do tych ludzi, żeby wywieźli resztę moich rzeczy. Mój telefon za wibrował. Otworzyłem wiadomość i zacząłem ją czytać. 

"Cześć, musimy pogadać. Spotkajmy się dzisiaj o 12:00. - Lou" 

Prychnąłem. Zerknąłem na zegarek, który wskazywał godzinę jedenastą.

 "Gdzie?" 

"W parku" 

Westchnąłem. Wstałem od stołu. Wziąłem kluczyki od auta i wyszedłem z domu. Odpaliłem samochód i ruszyłem w wyznaczone miejsce. Zaparkowałem przy szerokiej bramie. Louis stał przy wejściu. Wyglądał na zmęczonego i zmartwionego. Wysiadłem z wozu i podszedłem do przyjaciela.
- Co jest? - Zapytałem.
- Chciałem cię przeprosić, za wszystko.
- Za wszystko to znaczy?
- Gdyby nie mój głupi pomysł wejścia na ten czat nie poznałbyś Rosalie, nie cierpiałbyś i byłbyś szczęśliwy tak jak dawniej. Uwierz mi, ja naprawdę nie wiem co teraz przeżywasz to prawda, bo mam kochającą dziewczynę i w ogóle, ale nie myśl sobie, że nie widzę tego jak to wszystko cię boli. Z początku myślałem, że potrzebujesz czasu, ale teraz wiem, że to nic nie da, bo to nie zmieni twoich uczuć do niej. Chciałbym ci jakoś pomóc, ale nie mam już pojęcia jak. Nie mogę non stop powtarzać ci, że masz o niej zapomnieć. - Głos Lou się łamał. - Słuchaj. Jeszcze nigdy nie widziałem człowieka, który cierpiałby tak jak ty. Jest mi cholernie przykro, że nie jestem w stanie ci pomóc. Kocham cię jak brata i to wszystko boli mnie podwójnie.
- Wiesz..- Urwałem. - To, że byłem w stanie poznać Rosalie było najlepszą rzeczą, która spotkała mnie w życiu. To, że teraz cierpię jest tylko i wyłącznie moją winą. Mógłbym jej powiedzieć kim jestem, ale stchórzyłem i teraz mam za swoje. - Westchnąłem i spuściłem głowę.
- Myślisz, że do jutra wróci? - Spojrzałem na niego. Przygryzłem dolną wargę.
- Nie wróci. - Odchyliłem głowę do tyłu. No jeszcze tego brakowało, żebym się tutaj rozkleił. Wziąłem głęboki oddech. Lou podszedł do mnie i mnie przytulił. Nie wytrzymałem, pozwoliłem, aby kilka łez spłynęło po moich policzkach. Pociągnąłem nosem. - Nie daje już rady. - Powiedziałem cicho.
- Kochasz ją? - To pytanie kompletnie zbiło mnie z tropu. Jestem pewien, że coś do niej czuję, ale czy to jest miłość? Nie odpowiedziałem. - Kochasz. - Stwierdził.
- Nigdy do nikogo nie czułem czegoś takiego. - Przyjaciel uśmiechnął się szeroko.
- Piękne uczucie, prawda? - Pokiwałem głową. - Mogę pomóc napisać ci list?
- Jasne - Uśmiechnąłem się lekko. - Wsiadaj. Pojedziemy do domu. - Chłopak zawahał się. - Louis to nadal jest twój dom. Co moje to i twoje. Przyjaciele na zawsze, pamiętasz?
- Pamiętam. - Oby dwoje wsiedliśmy do auta.

*perspektywa Rosalie

Nasz samolot właśnie lądował. Zapięłam pas bezpieczeństwa.
- No to witaj ponownie w Londynie. - Powiedziała Sue. Spojrzałam na  nią i uśmiechnęłam się. Londyn, miasto, którego kiedyś nienawidziłam, ale tęskniłam za nim. Tęskniłam za tą pogodą, za ludźmi, za moim dawnym życiem, mimo, że było one okropne i za Joshem.
- Wysiadamy. - Odezwał się Justin.Wstałam ze swojego miejsca i podążyłam do wyjścia. Wzięłam swoją torbę i czekałam na pozostałych.
- Zaraz ma być po nas samochód, zawiezie nas do hotelu. - Sue uśmiechnęła się do mnie i wskazała ręką wyjście z lotniska. Poszłam w tamtą stronę.
- To ten samochód. - Justin kiwnął głową na czarne, duże auto z przyciemnionymi szybami zatrzymujące się koło nas. Z wozu wysiadł wysoki mężczyzna i zabrał od nas walizki. Wsiadłam do samochodu i oparłam głowę o szybę. Po dwudziestu minutach drogi dojechaliśmy na miejsce. Wyciągnęłam z bagażnika swoją torbę i weszłam do hotelu. Justin wziął klucze do pokoi i podał jeden mi, a jeden Sue. Poszłam do swojego pokoju i usiadłam na łóżku.

*perspektywa Harry'ego 

Siedzieliśmy z Lou w kuchni i piliśmy herbatę.
- To zaczynamy? - Zapytał. Skinąłem głową. Kartka, koperta i długopis już od dawna leżały na stoliku. - Nie zapomnij jej napisać o tym co czujesz. Napisz to wprost. - Kiwnąłem głową.

List VI

30.06.2013 r.

Cześć Rosalie 

Siedzę właśnie z Louis'em i tak sobie rozmawiamy. On bardzo chciał pomóc mi w napisaniu dzisiejszego listu. Powiedział mi dzisiaj dużo ważnych rzeczy dzięki, którym jestem pewien, że jest on moim najlepszym przyjacielem. Uświadomił mi jedną sprawę, że ja poczułem do ciebie coś bardzo silnego. Zakochałem się w Tobie. Może wydać Ci się to dziwne, bo nigdy z Tobą nie rozmawiałem tak normalnie, nigdy się nie spotkaliśmy na jakimś spacerze i nie porozmawialiśmy, ale za to pisaliśmy ze sobą. Pozwoliłaś mi uwierzyć, że nie jestem sam, że mam wsparcie w Tobie i że zawsze będę je miał. Zakochałem się w mojej Ros. W tej niskiej, niebieskookiej blondyneczce. Dla mnie zawsze już będziesz moją Rosalie, moją śliczną, perfekcyjną Ros, która zawróciła mi w głowie. Nie żałuję tego, że Cię poznałem na tym czacie, bo to była najpiękniejsza rzecz, która wydarzyła się w moim życiu. Kocham Cię taką jaką jesteś i chcę żebyś wiedziała, że zawsze będę Cię kochał, bo moje serce będzie biło już tylko dla Ciebie. Mimo, że będę gdzieś daleko, myślami będę przy Tobie. Takich osób jak Ty się nie zapomina. Mam takie jedno marzenie. Chciałbym jeszcze raz móc Cię kiedyś zobaczyć. Pamiętaj o tym co Ci powiedziałem. Jest na ziemi osoba, która Cię kocha i nigdy nie przestanie, tą osobą jestem ja. 

Harry

- Miałem ci pomóc pisać ten list, a ty w kilka minut zrobiłeś to sam. - Stwierdził Lou.

- Przepraszam. Ja tylko chciałem jej napisać to co czuję. 

- Jedziemy to wrzucić? Trochę boję się chodzić w zmroku po cmentarzu. - Uśmiechnąłem się. 

- Tak, jasne 

*perspektywa Rosalie 

- Um, Sue? - Zapukałam delikatnie do jej drzwi. 

- Wejdź. - Zawołała. Uchyliłam drzwi i weszłam do środka. Rozejrzałam się po pomieszczeniu. 

- Kiedy idziemy na ten cmentarz? - Szczerze mówiąc chciałabym mieć to już za sobą. Strasznie się boję. 

- Razem z Justin'em ustaliliśmy, że zawieziemy cię tam jutro. Dzisiaj powinnaś odpocząć po podróży. - Sue wyszła z łazienki z ręcznikiem zawiniętym w turban na głowie i w szlafroku. 

- Mhm, okej - Mruknęłam. - To ja już pójdę. 

- Czekaj. Wszystko w porządku? 

- Tak, tak, masz rację jestem troszkę zmęczona i powinnam odpocząć. Pójdę się położyć. Spotkamy się jutro na śniadaniu? 

- Oczywiście. - Dziewczyna posłała mi swój piękny uśmiech. Wyszłam z jej pokoju i wróciłam do siebie. Mam tam pójść dopiero jutro? Nie wytrzymam z nerwów. Nie ma mowy, żebym czekała do jutra. Pójdę tam jak się ściemni. Chociaż w sumei nie wiem czy to dobry pomysł spacerować po cmentarzu w nocy. Dobra, koniec i kropka, już postanowione idę tam wieczorem. 

***

Hej kochani :) 

Mamy już 24 rozdział i jak widzicie spotkanie Ros i Harry'ego jest coraz bliżej. Mam taki zarąbisty pomysł na to spotkanie, ale to w następnych rozdziałach się dowiecie :) 

Wiem, że rozdział miał być w tamtym tygodniu, ale zachorowałam i nie miałam siły go napisać. Mam nadzieję, że mi wybaczycie moje opóźnienie. 

Chciałabym podziękować wszystkim osobą, które są ze mną, wytrzymują ze mną i podtrzymują mnie na duchu. Chodzi mi o osoby, który dzielnie komentują i stosują się do zasad na tym blogu. ♥ Tak, więc dziękuję Wam bardzo :) 

Sprawa dodatkowa to taka, że założyłam nowego bloga. Z nieco inną fabułą, ale z bohaterem tym samym czyli z Harry'm. Prośba moja do Was jest taka, żebyście zachęcali swoich znajomych, którzy oczywiście lubią 1D i chętnie czytają blogi do przeczytania prologu - Link do nowego bloga 

To do następnego! ♥ Paa