19. " Justin"

ROZDZIAŁ DEDYKOWANY - @take_you_there

czwartek

Otworzyłem oczy i usiadłem na łóżku.
- No nareszcie! Ubieraj się i spieprzaj na dół! - Wrzeszczał Lou.
- Jaka policja?
- Normalna idioto- Pokręciłem głową.
- Jeśli to jakiś głupi żart, to przysięgam, że już nie żyjesz. - Warknąłem. Wstałem z łóżka. Szybko wciągnąłem na siebie spodnie i siwy T-shirt. Przeczesałem ręką włosy. O cholera, ale mam kaca. Mój łeb! Zbiegłem na dół i otworzyłem drzwi. Kurwa mać! Chciałem zamknąć tym facetom drzwi przed nosem, ale się powstrzymałem.
- Dzień dobry, miło, że pan w końcu raczył otworzyć te drzwi.
- Witam
- Pan Harry Styles, tak? - Pokiwałem głową.
- Tak, ale o co chodzi? - Dobrze wiedziałem o co, a raczej o kogo, ale poudawać debila nie zaszkodzi.
- Możemy wejść?
- Tak, proszę. - Przesunąłem się w bok, aby zrobić miejsce dwóm policjantom. - Napiją się panowie czegoś?
- Nie, dziękujemy. Może przejdziemy do rzeczy. Czy zna pan panią Rosalie Lutz? - Nie będę kłamał. To może pójść tylko i wyłącznie na moją niekorzyść.
- Tak, znam.
- Prowadzimy śledztwo w sprawie jej zaginięcia. Znaleźliśmy jej telefon i wiemy, że kontaktowała się z panem, jako ostatnim. Niestety karta została połamana i udało nam się uzyskać tylko takie informacje.
- Rosalie napisała, że musi uciekać, ponieważ jej mama zastosowała wobec niej akt przemocy.
- Akt przemocy? - Zapytał jeden z policjantów, unosząc przy tym krzaczaste brwi.
- No tak, ja mam jeszcze tego sms.- Poszedłem do salonu, chwyciłem telefon i podałem policjantowi. Na twarzy mężczyzny malowało się zdziwienie.
- To dziwne, pani Lutz twierdziła, że jej córka strasznie się buntowała i często się kłóciły, ale chyba zapomniała wspomnieć o najistotniejszym fakcie.
- To ona wam nie powiedziała?
- Wybiera się pan gdzieś? - Policjant zignorował moje pytanie. Kiwnął głową na kartony, stojące w salonie.
- Um, tak wyprowadzam się. - Odparłem.
- No tak, tak z powodów służbowych mam nadzieję? - Spojrzałem na drugiego komisarza, który był wyraźnie rozbawiony ciekawością swojego kolegi. - Cóż, dziękujemy panu za pomoc.Dzięki pańskim zeznaniom jesteśmy już krok do przodu.
- Jeżeli znajdziecie Rosalie powiadomicie mnie o tym?
- Jeśli sobie tego pan życzy, to oczywiście.
- W takim razie, dziękuję.
- Do widzenia
- Do widzenia - Zamknąłem drzwi i odetchnąłem głośno. Oparłem się głową o ścianę.
- Poszli już? - Lou zbiegł po schodach i ustał koło mnie. Przytaknąłem. - O co pytali? - Wiem, że wszystko słyszał i udaje teraz głupka, ale nie miałem już siły, żeby się z nim kłócić.
- O Ros - Odpowiedziałem.
- Znaleźli ją? Coś jej jest? - Pytał.
- Nie, nie znaleźli jej, a czy coś jej jest to nie mam pojęcia, bo jak widzisz to nie utrzymuję z nią kontaktu! - Syknąłem. Usłyszałem jak Louis westchnął. Między nami nastała cisza.
- Chodź, Harry. Pomogę Ci spakować resztę rzeczy. - Po minie chłopaka wywnioskowałem, że jest zmartwiony.
- Ok - Rzuciłem.
- To zajmę się łazienką, a Ty idź do sypialni. Później podzielimy resztę pokoi, a na końcu zostanie kuchnia.
- Dobra, to weź sobie kartony. Tam są. - Wskazałem palcem na drugą połowę korytarza.
- Patrz! No, nie widziałem ich!
- Potrzebujesz okularów. Ja gdzieś mam to mogę Ci..
- To był sarkazm. - Przerwał Lou. Jego twarz była śmiertelnie poważna.
- Serio?
- Zaraz sam będziesz się pakował. - Rzucił ostro.
- Dobra, sorry.
- Żartowałem, frajerze. - Chłopak wybuchł śmiechem, a ja stałem i gapiłem się na niego. Walnąłem się dłonią w czoło.
- O Boże..
- Taa, wiem jestem głupi.
- Nie jesteś głupi. - Urwałem. - No dobra, jesteś. - Zachichotałem.
- Dzięki! - Przyjaciel wziął kartony i zaczął wchodzić na górę.
- Ej stary! - Zawołałem. - Masz jeszcze jeden, bo dwa nie starczą. - Rzuciłem Lou  karton. - A tak poza tym to tu na dole też jest łazienka. - Puściłem do niego oczko.
- No chyba żartujesz. - Fuknął. Pokręciłem przecząco głową. - Zadzwoń po chłopaków. Sami nie damy rady.

*perspektywa Rosalie

Boję się wyjść z pokoju. Boję się rozmowy z Justin'em. Boję się tego, że Pattie już o wszystkim wie. W tym momencie boję się wszystkiego. Zamknęłam oczy i schowałam twarz w dłoniach. Trzeba stawić temu czoła. Wstałam z łóżka, na którym obecnie siedziałam i podeszłam do drzwi. Uchyliłam je lekko. Przez małą szparkę nasłuchiwałam jakichkolwiek odgłosów, ale w domu było cicho. Może gdzieś wyszli? Zeszłam po schodach do kuchni. Otworzyłam lodówkę i wpatrywałam się w jedzenie. Chyba jednak nie jestem głodna. Zamknęłam lodówkę i podskoczyłam w miejscu.
- Co Ty tu robisz? - Zapytałam przerażona. Cofnęłam się kilka kroków do tyłu. Justin podniósł jedną brew.
- Eee, mieszkam? Przynajmniej teraz, przez kilka dni. - Pokiwał głową. Przewróciłam oczami.
- Gdzie są wszyscy?
- Dzieciaki są na dworze, a mama pojechała do Tom'a i Sue. - Odpowiedział. Patrzyłam na niego zdezorientowana. Ogarnął mnie strach. Czułam jak nogi zaczynają mi się trząść. Oddychałam bardzo szybko. Powiedział jej. Powiedział Pattie o tym, co chciałam wczoraj zrobić, a ona teraz pojechała powiadomić Sue. Zacisnęłam ręce w pięści.
- Cz.. czy..o..ona..- Dukałam.
- Czy co? Czy wie? Nie, nie powiedziałem jej. - Poczułam jak kamień spada mi z serca.
- Dziękuję - Powiedziałam cicho. Justin oblizał wargi i klasnął w dłonie.
- To co dzisiaj robimy? - Zapytał. Ale jak? Co?
- Jak, co robimy? Nie rozumiem. Nie mogę wychodzić z domu. Jestem poszukiwana, jakbyś nie wiedział. - Nie wiem dlaczego, jestem tak oschła dla osoby, którą kocham całym sercem. Powinnam skakać z radości, przecież właśnie rozmawiam z Justin'em Bieber'em.
- Nie trzeba wychodzić z domu, żeby się dobrze bawić. - Justin przekręcił głowę i zaczął mi się przyglądać. Jego oczy wędrowały po moim ciele, począwszy od stup, a skończywszy na mojej twarzy. W końcu spojrzał w moje oczy i uśmiechnął się tajemniczo.
- Chyba nie myślisz, że..
- Że co? - Przerwał mi. - Nikogo nie ma w domu, tym lepiej. - Pokręciłam przecząco głową.
- Nie ma mowy, nawet nie ma takiej możliwości. - Powiedziałam stanowczo. Chłopak zrobił smutną minę, a po chwili wybuchł głośnym śmiechem. Szybko ruszył w moją stronę. Nie wiedziałam co mam robić. Rozum krzyczał UCIEKAJ, ale ciało kompletnie odmawiało posłuszeństwa. Stałam jak skała i nie mogłam wykonać żadnego ruchu. Chłopak ustał kilka centymetrów przede mną. Wyciągnął rękę i zawinął sobie kosmyk moich włosów na palec.
- Z..zostaw mnie. - Wysapałam.
- Dlaczego? - Zbliżył się do mnie jeszcze bardziej.
- Bo ja nie chcę. - Mój głos drżał.
- Czego nie chcesz? - On serio jest taki tępy, czy tylko udaje?
- No, um.. wiesz o co mi chodzi.
- Nie bardzo - Jego usta znajdowały się blisko mojego ucha.
- Ja nie chcę tego robić. - Podkreśliłam słowo "tego".
- Oj Ty zboczuszku - Chłopak zachichotał. Jego ciepły oddech uderzył o moją skórę, wywołując tym samym gęsią skórkę. - Nie będziemy uprawiać seksu. - Wyszeptał. Klepnął mnie lekko w ramię. - Ganiasz piękna! - Odsunął się z chytrym uśmieszkiem na twarzy i uciekł. CO? Dopiero po chwili się ocknęłam. W sumie to.. czemu nie, będzie fajna zabawa. Zaczęłam biec, ale zupełnie nie wiedziałam, gdzie jest Justin. Ustałam w korytarzu.
- Ej! Blondi! Tutaj! - Moja głowa podążyła za głosem. Blondi? Serio? Chłopak stał na samej górze schodów i do mnie machał. Wystrzeliłam do niego jak torpeda. Po kilku sekundach już byłam koło Justin'a. Klepnęłam go w brzuch i uciekłam.
- Teraz Ty ganiasz! - Wydarłam się. Wbiegłam do jakiegoś pokoju i się schowałam. Słyszałam jak chłopak krzyczy moje imię.
- A Ty! Schowałaś się, tak? - Zaśmiał się głośno. - Ciekawe, gdzie blondi się schowała, hm..- Powstrzymywałam się , aby nie wybuchnąć śmiechem. Zachowywaliśmy się jak dzieci. Ostatni raz bawiłam się tak, z moim tatą. Usłyszałam trzask podłogi. - Ej no blondi, gdzie Ty jesteś? - Fuknął. Odepchnęłam delikatnie drzwi, za którymi stałam i po cichu zmierzałam w kierunku korytarza. Miałam zacząć biec, gdy dwie silne ręce oplotły mnie w pasie.
- Aaa! - Darłam się, a Justin się śmiał. Podniósł mnie do góry i próbował zaciągnąć mnie do pokoju. Piszczałam i rzucałam się na różne strony. Chłopak rzucił mnie na łóżko i usiadł na mnie okrakiem. - Teraz będzie kara. - Wymruczał i zaczął mnie gilgotać. Śmiałam się głośno. Czasami nawet nie mogłam złapać oddechu.
- Ekhem - Spojrzałam w stronę drzwi, przy których stała Pattie z założonymi rękami na klatce piersiowej i dziwnym uśmieszkiem na twarzy. - Nie przeszkadzam? - Wymieniliśmy z Justin'em spojrzenia. Zrzuciłam go z siebie i usiadłam prosto na łóżku.
- Nie, mamo, nie przeszkadzasz. - Powiedział Justin.
- Na pewno?
- Tak - Odparłam i uśmiechnęłam się lekko.
- Mhm, idę robić obiad.
- Mogę Ci pomóc? - Zapytałam. Pattie spojrzała na mnie zdziwiona. Jej oczy świeciły się, tak jakby zapaliły się w nich małe iskierki.
- Bardzo chętnie!
- E, a co ze mną? - Justin zmrużył oczy. Oby dwie wzruszyłyśmy ramionami, po czym wybuchłyśmy śmiechem. - Okej, rozumiem. Nie chcecie mnie. - Walnęłam chłopaka w głowę.
- Jaki Ty jesteś głupi. Chodź. - Wzięłam go za rękę i zeszliśmy na dół.
- Dobra dzieciaki, to zrobimy tak. Ja robię obiad, a wy deser, ok?
- Um, no dobrze, a co mamy zrobić? - Zapytałam.
- Ciasto! - Wrzasnął Justin.
- No, to już wiesz. - Zaśmiała się Pattie.
- Za ile będzie obiad? - Czułam się troszkę dziwnie, bo cały czas Justin trzymał moją dłoń w swojej.
- Jak zrobię to was zawołam.
- Ok, to chodź blondi idziemy do góry, włączymy sobie jakiś film. - Pokiwałam głową. Pattie zerknęła na nasze splecione dłonie, uśmiechnęła się i spuściła głowę. Poszłam z chłopakiem do jego pokoju.
- Co będziemy oglądać?
- A na co masz ochotę? - Przy telewizorze stał koszyk, a w nim było pełno płyt. Przykucnęłam i zaczęłam je przeglądać. - W takim tempie, to my nie zdążymy nawet włożyć płyty do DVD przed obiadem.
- Oj nie marudź. - Syknęłam.
- Może grzeczniej, hm? - Przygryzłam wargę.
- Przepraszam. - Podałam chłopakowi płytę.
- Jesteś strasznie irytująca, wiesz? - Ał, to zabolało. Patrzyłam na swoje palce. Justin poszedł do odtwarzacza i włożył płytę. Kierowałam się do drzwi pokoju, nacisnęłam klamkę i je otworzyłam. Wyszłam na korytarz.
- Gdzie idziesz? - Chłopak złapał mnie za nadgarstek i odwrócił do siebie.
- Do pokoju?
- No, przecież z niego wyszłaś? - Naśladował mój ton.
- Do swojego - Odparłam.
- A film? Mieliśmy oglądać?
- Wiesz, że nie powinno się przebywać w towarzystwie osób, którzy są irytujący? - Fuknęłam. Chciałam uwolnić swoją rękę z jego uścisku, ale on tylko jeszcze bardziej go wzmocnił.
- Och Rosalie, daj spokój.
- No to mnie puść. Dam Ci spokój. - Justin pokręcił głową. - Jaki Ty masz problem, huh?
- Nie mam problemu, Ty go masz.
- Ja?! - Wrzasnęłam.
- Tak, Ty.
- No chyba sobie żartujesz, teraz!
- Nie, nie żartuję. Nie drzyj się tak blondi, ok? - Prychnęłam. - Wróć do mojego pokoju.
- Nie
- Wróć.
- Bo co? - Jego twarz znalazła się niebezpiecznie blisko mojej.
- Bo ja tak mówię. Idź do mojego pokoju, siadaj na łóżku i oglądaj film. - Warknął. Byłam przerażona jego tonem. - Teraz! - Krzyknął. Podskoczyłam w miejscu. Zabrałam rękę z uścisku chłopaka i pobiegłam do jego pokoju, wykonując jego polecenie. - Przepraszam, że tak się zachowałem, ale inaczej się nie dało. - Usiadł koło mnie i mnie przytulił. Włączył film i złożył buziaka na moim policzku, co wywołało u mnie rumieńce. Zasłoniłam twarz włosami, żeby Justin nie zauważył moich czerwonych policzków.

*perspektywa Harry'ego

Chłopaki pomogli mi w pakowaniu, a teraz wnoszą wszystkie pudła do ciężarówki.
- Już? To wszystko? - Zapytał Liam. Kiwnąłem głową.
- Ta, chyba tak. - Odparłem. - Dzięki za pomoc.
- Nie ma sprawy, zawsze możesz na nas liczyć. - Uśmiechnąłem się.
- Dobra, ja muszę spadać, na razie.  - Powiedział Niall i wyszedł.
- A temu co? - Zapytałem.
- Jakaś laska na niego czeka. - Zayn wzruszył ramionami.
- Wow, serio?
- Mhm, w sumie to ja tez umówiłem się z moją księżniczką, więc będe leciał. Cześć! - Przybiliśmy sobie piątki.
- Liam? - Wiedziałem, że chłopak również jest umówiony.
- Tak, ja tez już pójdę. Do jutra!
- Ty Lou też idziesz?
- A chcesz, żebym poszedł? - Pokręciłem głową. - No właśnie.. To co? Piszemy list? - Spojrzałem na niego zdezorientowany.
- Skąd wiesz?
- Widziałem.. Idź po kartkę, długopis mam, a i weź kopertę! - Wbiegłem do góry. Poszedłem do sypialni. Wziąłem potrzebne rzeczy. - Eee! Harry! - Zszedłem na dół.
- Co?
- Patrz. - Przyjaciel odwrócił laptop w moją stronę. - Otworzyłem szeroko oczy. No kurwa! Co do chuja jest!
- Jak to kurwa jest możliwe! - Wrzasnąłem.
- To zdjęcie jest na każdej plotkarskiej stronie. Jest wszędzie.
- Jeszcze lepiej! Przecież ja tą dziwkę spławiłem. Nawet pokazałem jej środkowego palca na do widzenia!
- Ale co się denerwujesz? Zadzwoni się i powie, żeby napisali sprostowanie czy coś i tyle. - Chłopak wzruszył ramionami.
- Sprostowanie? To zdjęcie właśnie poszło na cały świat! Co mi da jakieś pierdolone sprostowanie?!
- No to stary..ee, powiem Ci, że jesteś w czarnej dupie.

***
Hej :) Dziękuję Wam za tyle miłych opinii o moim blogu. Jesteście kochani! Za tydzień kolejny rozdział ;) Wiem, że miał być zwiastun, ale jak to zawsze bywa, każdy ma mnie w dupie.. i go nie ma, no cóż..
To do następnego, pa <3